DLC rządzą światem - nawet jeśli gracze udają, że ich nie potrzebują Raport Newzoo zmienia spojrzenie na gry single-player

Pamiętacie te czasy, gdy „pełna gra” oznaczała… pełną grę? Gdy po napisach końcowych mówiło się „fajnie było”, a nie: „ciekawe, ile jeszcze dopłacę, żeby zobaczyć prawdziwe zakończenie”? Cóż, według najnowszego raportu Newzoo te czasy wracają, ale w zaskakującej, trochę przewrotnej formie. Bo dodatki, DLC i lekkostrawne pakiety po premierze przestały być fanaberią dla maniaków z platyną na koncie - to dziś jeden z kluczowych fundamentów rynku gier single-player.

I nie mówimy tu o „trzech skórkach i nowej czapce”. Chodzi o poważne rozszerzenia, które decydują o tym, czy gra żyje po premierze, czy znika szybciej niż hype na NFT.

Dlaczego DLC to nowe paliwo branży?

Raport podkreśla, że tytuły singlowe, choć kochane i często wybitne, mają jeden podstawowy problem: przychodzą na świat z hukiem… a potem gasną. Sprzedaż w pierwszym miesiącu jest zwykle ogromna, ale już po pół roku spada do poziomu, który nawet promocje -80% ledwo ruszają.

I tu na scenę wchodzi DLC - niczym Gandalf na białym koniu w ostatniej chwili, tylko z mniejszą brodą i większym budżetem.

Dodatki przedłużają cykl życia gry nawet o kilka lat. A to oznacza stabilne wpływy, powroty graczy i pretekst, by cały świat znów o tytule mówił. Z perspektywy wydawców to złoto. Z perspektywy twórców - możliwość domknięcia pomysłów, na które zabrakło czasu. Z perspektywy graczy… no cóż, zależy, czy DLC jest „Blood and Wine”, czy „Horse Armor”.

A co z pełnią artystyczną?

Newzoo przekonuje, że DLC to nie tylko kasa. Wiele studiów zaczyna planować je już na etapie produkcji podstawki - nie po to, by wycinać zawartość, ale żeby sensownie zaplanować tempo pracy.

W teorii ma to umożliwić robienie gier bardziej spójnych, krótszych, ale za to napakowanych treścią, która się nie rozlewa jak niedopieczona lawa w Minecraftcie. W praktyce… cóż, branża już nieraz udowodniła, że potrafi wydać DLC, o którego istnieniu zapomniał nawet sam twórca.

Ale jeśli spojrzymy na tytuły takie jak Cyberpunk 2077: Widmo Wolności, Elden Ring: Shadow of the Erdtree czy Xenoblade Chronicles 3 - Future Redeemed, widać nowy standard: dodatki nie są już „przyprawą”. One bywają daniem głównym.

Czy gry singlowe wracają do formy?

Paradoksalnie: tak. Paradoks polega na tym, że największym sprzymierzeńcem klasycznych, liniowych, fabularnych singli okazało się… to, co miało je „zamordować” - model post-launch.

Dobrze zaplanowane DLC pozwala singlom konkurować o uwagę w świecie, w którym Fortnite czy Warzone wydają aktualizacje częściej niż ty parzysz kawę.
A studia, które wcześniej bały się inwestować w wielkie fabularne produkcje, teraz widzą, że można je monetyzować długofalowo - bez zamieniania ich w usługi live-service.

Oczywiście, gracze wciąż krzywią się na DLC…

…ale tylko wtedy, gdy są słabe.
Gdy dostają hit pokroju „Blood and Wine”, nagle okazuje się, że wszyscy uwielbiają dodatki. Niespodzianka!

Rynek zrozumiał jedno: dobry dodatek to przedłużenie życia gry, ale też relacji między twórcą a graczem. I tak długo, jak DLC będzie oznaczać dodatkową historię, nowe mechaniki i poczucie „jeszcze jednej przygody”, tak długo gracze będą po nie wracać. Nawet jeśli głośno twierdzą, że „nie kupią, bo zasada”.

Co nas czeka dalej?

Według raportu - trend będzie tylko rosnąć. Wydawcy szykują więcej płatnych rozszerzeń, więcej pakietów fabularnych i być może więcej gier, które celowo zostają „otwarte” na przyszłe historie.

Czy to dobrze?
Jak zawsze: to zależy od jakości.

Ale jeśli branża ma produkować mniej przeładowanych, 150-godzinnych potworów, a więcej gier, które dostają sensowne rozszerzenia po premierze… to może jednak warto spojrzeć na ten trend przychylnie. Z lekką ostrożnością. I portfelem pod kluczem.